MICU, Trauma, Vincent Pallotti!
Blijf op de hoogte en volg Ingrid
08 Oktober 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
He Guys,
Bij deze wil ik weer is iets van me laten horen! Alles gaat prima met mij. Ongeveer 2 weken geleden is Silke terug Nederland gevlogen, wat betekend dat ik hier nu "alleen" zit. Maar je bent hier nooit alleen dus "probleem" opgelost.
Vorige week maandag ben ik begonnen in het ziekenhuis, het Vincent Pallotti Hospital in Pinelands, Capetown.
De eerste week heb ik meegelopen op de medical icu. Dit was super, heb veel interessante casussen gezien! Het team is ook super, gezellig en voelde me echt welkom. Zowel de verpleegkundigen als de dokters en al het andere personeel.
Misschien zullen sommigen mensen denken dat ik hier in de Bush Bush bezig ben, dat is niet zo. Het ziekenhuis is van zeer goede kwaliteit wat gewoon te vergelijken is met de ziekenhuizen in Nederland. Dat het ziekenhuis in Afrika is kan je soms wel merken, hierover later meer.
Deze week loop ik mee op de trauma/spoedeisende hulp. Ik ben erachter gekomen dat ik dit nog leuker en interessanter vind. Voor sommigen overbodige uitleg: continu nieuwe patiënten met heel uiteenlopende zorgvragen/ziektebeelden. Op de ic heb je de hele dag dezelfde patiënten. Van een kind met een gebroken arm loop je naar een oudere man met pijn op de borst. Gister was er een helikopterlanding. Jongeman was van zijn trekkermaaier afgevallen waarna dat ding over hem heen is gereden, je kan je voorstellen dat je hier niet ongeschonden vanaf komt. Ik bespaar jullie de details. Wel super interessant polytrauma.
Uiteraard komt het hier ook voor dat er mensen overlijden, soms is het alleen niet te achterhalen waar familie is en zijn dus ook niet te bereiken. Dit bedoel ik met Afrika. Het is goed mogelijk dat familie 12 uur rijden verderop is en dat bepaalde familieleden hier zijn om te werken. Zo ook met deze jongeman, geen idee of hij kinderen of een vrouw had. In eerste instantie was t trouwens al een uitdaging om erachter te komen wie het is. Hij is overleden en de familie is niet te bereiken. Dat is zeer hard!
Ook hier op de seh is het team superleuk, erg gezellig. Ze willen me graag Xhosa, Zoeloe, Afrikaans en Tswana leren. Maar het zou natuurlijk te braaf zijn als ze me gewoon de normale woorden leren, goed opletten van wie je wat leert. Vooral sister Libby en Jackie leren me de vreemdste dingen ;) ze vinden dat ik goed in het team pas, en ik voel me hier ook wel thuis!!
Daarnaast worden we erg goed voorbereid op Ebola. Mocht de crisis hier uitbreken: al materiaal is er, iedereen wordt getraind in het herkennen van ebola en hoe te gebruiken van isolatie en beschermende kleding. Niet onbelangrijk in een Afrikaans land. De unitmanager zei ook: als iemand in de townships het heeft breekt de hel los.
In de weekenden ben ik vrij en kan ik heerlijk naar het centrum van Kaapstad. Afgelopen weekend ben ik naar longstreet geweest waar ik overnachting had in een backpackershostel. Ook dan ontmoet je weer veel nieuwe mensen , super leuk. Verder ben ik graag op de tafelberg, Campsbay, waterfront, alles wat Kaapstad te bieden heeft.
Kortom: ik ben gek op Zuid-Afrika en Kaapstad.
Zo is het wel weer genoeg. Tot de volgende!
Baie Dankie! Tot siens!
Ingrid
Bij deze wil ik weer is iets van me laten horen! Alles gaat prima met mij. Ongeveer 2 weken geleden is Silke terug Nederland gevlogen, wat betekend dat ik hier nu "alleen" zit. Maar je bent hier nooit alleen dus "probleem" opgelost.
Vorige week maandag ben ik begonnen in het ziekenhuis, het Vincent Pallotti Hospital in Pinelands, Capetown.
De eerste week heb ik meegelopen op de medical icu. Dit was super, heb veel interessante casussen gezien! Het team is ook super, gezellig en voelde me echt welkom. Zowel de verpleegkundigen als de dokters en al het andere personeel.
Misschien zullen sommigen mensen denken dat ik hier in de Bush Bush bezig ben, dat is niet zo. Het ziekenhuis is van zeer goede kwaliteit wat gewoon te vergelijken is met de ziekenhuizen in Nederland. Dat het ziekenhuis in Afrika is kan je soms wel merken, hierover later meer.
Deze week loop ik mee op de trauma/spoedeisende hulp. Ik ben erachter gekomen dat ik dit nog leuker en interessanter vind. Voor sommigen overbodige uitleg: continu nieuwe patiënten met heel uiteenlopende zorgvragen/ziektebeelden. Op de ic heb je de hele dag dezelfde patiënten. Van een kind met een gebroken arm loop je naar een oudere man met pijn op de borst. Gister was er een helikopterlanding. Jongeman was van zijn trekkermaaier afgevallen waarna dat ding over hem heen is gereden, je kan je voorstellen dat je hier niet ongeschonden vanaf komt. Ik bespaar jullie de details. Wel super interessant polytrauma.
Uiteraard komt het hier ook voor dat er mensen overlijden, soms is het alleen niet te achterhalen waar familie is en zijn dus ook niet te bereiken. Dit bedoel ik met Afrika. Het is goed mogelijk dat familie 12 uur rijden verderop is en dat bepaalde familieleden hier zijn om te werken. Zo ook met deze jongeman, geen idee of hij kinderen of een vrouw had. In eerste instantie was t trouwens al een uitdaging om erachter te komen wie het is. Hij is overleden en de familie is niet te bereiken. Dat is zeer hard!
Ook hier op de seh is het team superleuk, erg gezellig. Ze willen me graag Xhosa, Zoeloe, Afrikaans en Tswana leren. Maar het zou natuurlijk te braaf zijn als ze me gewoon de normale woorden leren, goed opletten van wie je wat leert. Vooral sister Libby en Jackie leren me de vreemdste dingen ;) ze vinden dat ik goed in het team pas, en ik voel me hier ook wel thuis!!
Daarnaast worden we erg goed voorbereid op Ebola. Mocht de crisis hier uitbreken: al materiaal is er, iedereen wordt getraind in het herkennen van ebola en hoe te gebruiken van isolatie en beschermende kleding. Niet onbelangrijk in een Afrikaans land. De unitmanager zei ook: als iemand in de townships het heeft breekt de hel los.
In de weekenden ben ik vrij en kan ik heerlijk naar het centrum van Kaapstad. Afgelopen weekend ben ik naar longstreet geweest waar ik overnachting had in een backpackershostel. Ook dan ontmoet je weer veel nieuwe mensen , super leuk. Verder ben ik graag op de tafelberg, Campsbay, waterfront, alles wat Kaapstad te bieden heeft.
Kortom: ik ben gek op Zuid-Afrika en Kaapstad.
Zo is het wel weer genoeg. Tot de volgende!
Baie Dankie! Tot siens!
Ingrid
-
08 Oktober 2014 - 22:08
Annelie:
O Ingrid, wat ben je toch een kanjer en wat beleef je bijzondere dingen. Straks blijf je daar nog!
Ik wens je er nog een hele mooie leerzame tijd.
Groetjes, Annelie -
09 Oktober 2014 - 11:48
Pappa En Mamma Dool:
Hallo Ingrid,
Heel fijn dat je weer een verslag hebt geschreven en dat je hierdoor waarschijnlijk ook het verschrikkelijke ongeluk waar je bij moest helpen van je af hebt kunnen schrijven. Heel triest natuurlijk maar dat viel te verwachten op een dergelijke afdeling.Als je met een helikopter wordt binnengebracht dan kom je uiteraard niet voor een ingegroeide nagel. Maar we weten dat in dit werk je hart ligt en dat je je hart wil volgen.Dat komt nu goed voor je uit. Ook was ik blij dat je iets wist te melden over de voorzorgmaatregelen die zijn genomen voor die ellendige en gevaarlijke Ebola ziekte. Gelukkig wordt je heel erg goed geaccepteerd in het team wat je zeker nodig hebt natuurlijk. Ook blijven genieten hoor, naast de vele nare dingen die je ziet. Dan alleen kun je o.i. op een voor jouw aanvaardbare manier je "vrijwilligerswerk" verrichten. Blijf je grenzen in de gaten houden zou ik zeggen.Ik sluit af met de melding dat pap en mam heel veel aan je denken en heel blij zijn met dit verhaal. Groet al je Zuid Afrikaanse collega's van ons en wens ook hen alle succes en sterkte toe. DAAAAAAAAAAAG !!!!!!
Pap en Mam -
12 Oktober 2014 - 22:15
Mart En Miranda:
Hai die Ingrid,
Al je verslagen gelezen.
De eerste kwamen ons zeer bekend voor, maar dat is begrijpelijk, als je de pa en ma van Silke bent.
Het laatste verslag is indrukwekkend.
Je wordt overgoten met ervaringen, mooie, trieste en indrukwekkende.
Goed om te lezen dat je naast alle werk-indrukken, ook de tijd vindt om te genieten.
Geniet, ervaar en pas goed op jezelf.
We blijven je volgen.
Mart en Miranda -
16 Oktober 2014 - 10:19
Pap Dool:
Goedemorgen Kanjer!!!! Wat fijn dat je weer eens tijd had om een indrukwekkend verslag te maken. Ik ben ervan overtuigd dat je helemaal goed in je (momenteel) Zuid Afrikaanse vel zit. Alhoewel we gelukkig!!!!! iedere dag via dit fantastische medium contact kunnen hebben is het toch ook leuk om je reisverslagen te lezen. Mijn levenshouding/visie wordt in ieder geval ook weer bijgekleurd als ik jouw verhaal lees. Wij, die zo (gelukkig) verwend zijn in ons zeer rijke land kibbelen en maken ruzie over bijvoorbeeld 'zwarte Piet" en er zijn zelfs mensen die er niet voor terugdeinzen om te dreigen met moordplannen op mensen die het verhaal van de zwarte Piet enigszins nuanceren. Dat zegt genoeg over de manier van kijken en leven als je op zo'n afschuwelijke wijze reageert. Gelukkig zijn heel veel mensen uiteraard gezond van verstand en dat is 'mijn oordeel", daar zal je het mee moeten doen (niet mijn wijsheid, maar die van de rijdende rechter). Ik/wij zijn ontzettend blij dat je je zo op je plaats voelt en hebben daardoor een groot vertrouwen in een goed en een succesvolle periode van jou in dat verre paradijs op aarde met die Supermooie mensen !!!! Heel veel succes verder en laat blijvend positief zien dat je een DOOL /Schellingerhout bent!!!!!!!! Groetjes van Pap en Mam.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
